Ik schrijf dit vanuit mijn eigen perspectief.
Een methode van prijsbepaling die ik voorbij heb zien komen, is het berekenen van de prijs op basis van het aantal vierkante centimeters – een oppervlakteberekening. Dit wordt vaak toegepast door kunstenaars die realistisch schilderen en hun ambacht uitoefenen als klassieke schilders. Dat kan ik op zich begrijpen en daar kan ik in meegaan.
Maar hoe pas je zo’n methode toe op abstracte kunst? Bij abstract werk draait het vaak om gevoel en emotie. Hoe bereken je het gevoel per vierkante centimeter? Dat is een onmogelijke opgave. Je doet onderzoek naar wat je wilt bereiken en waar je naartoe wilt met je werk. Vervolgens bekijk en calculeer je – als je geluk hebt – welke materialen je wilt gebruiken, hoe je het wilt presenteren, enzovoort. Maar op welk model baseer je die berekening? Het antwoord is simpel: dat doe je niet. Je moet op een andere manier slim en creatief zijn om je werk op een redelijke manier in de markt te zetten. Helaas is dat maar voor weinigen weggelegd, en veel kunstenaars struikelen over deze moeilijke keuzes.
Ik heb mezelf altijd weten te redden door naast mijn kunst een vast inkomen te hebben. Dat gaf mij financiële zekerheid; ik kon mijn vaste lasten en verplichtingen voldoen zonder afhankelijk te zijn van de verkoop van mijn werk. Ik weet dat sommige kunstenaars hier kritisch over zijn. Zij vinden dat je je als kunstenaar volledig moet inzetten en alleen dan “echte” kunst kunt maken. Maar voor mij waren mijn verplichtingen in het leven minstens zo belangrijk als mijn kunstenaarsbestaan.
Betekent dat dat ik mezelf als kunstenaar niet serieus neem? Nee, integendeel. De keuzes die ik heb gemaakt, voelden voor mij goed. Ik kon rustig mijn gang gaan en had alle tijd om me volledig op mijn werk te richten. Door de jaren heen besefte ik bovendien dat dit precies is wat ik nodig heb. Misschien kun je me een “late leerling” noemen – zo zie ik mezelf zeker. En dat is helemaal prima.
