Meer

Wat deze foto zo bijzonder maakt, is juist wat hij níet vertelt. Hij lijkt stil en bescheiden, maar vult toch de ruimte met zijn aanwezigheid. Dat besef kwam pas echt toen ik hem liet printen en hij een plek aan mijn muur kreeg. Een beeld op een scherm is vluchtig, maar zodra het fysiek in de ruimte hangt, wordt het iets anders—iets tastbaars, iets dat op je inwerkt.

Wat maakt dat deze foto mij blijft boeien? Misschien is het niet alleen ‘indruk’ maar vooral ‘gevoel’. Mijn blik wordt onbewust naar de horizon getrokken—een fijne lijn van bomen, zand en struiken die bijna opgaat in het luchtspel. Er zit een subtiele spanning in die eenvoud, een verfijning die zich niet direct prijsgeeft. Misschien is het de kleur blauw, de suggestie van oneindigheid, of simpelweg de manier waarop het beeld ademhaalt binnen de ruimte.

Het blijft me vasthouden, zonder een woord te zeggen.