Dit stukje ontving ik als bericht van de TEFAF in mijn mailbox.
Zakeman, verzamelaar en filantroop Tunji Akintokun begon zijn verzamelreis met twee portretten van de Nigeriaanse kunstenaar Gbenga Offo. Sindsdien is zijn collectie uitgegroeid tot werken van zowel gevestigde als opkomende moderne en hedendaagse Afrikaanse kunstenaars, waaronder rijzende sterren zoals Babajide Olatunji en Shannon Bono, en gevestigde namen zoals Yinka Shonibare. Via de Ilesha Charitable Trust ondersteunt Akintokun initiatieven op het gebied van wetenschap, technologie, kunst, sport en diversiteit, evenals kansrijke individuen door middel van beurzen, subsidies en studiebeurzen.
“Ik ben gepassioneerd over het ondersteunen van het bredere kunstecosysteem en ervoor zorgen dat het werkt voor zwarte kunstenaars, curatoren, galeriehouders en verzamelaars.”
De TEFAF (kunstbeurs) lijkt hiermee aandacht te geven aan personen waar het uiteindelijk misschien helemaal niet om zou moeten draaien. Of toch wel? Kunnen we zonder deze mensen? Het is prachtig dat zij hun geld inzetten voor kunstenaars, maar moet dat dan zo nadrukkelijk in de schijnwerpers worden gezet? Ik heb daar mijn twijfels bij. Er zijn immers genoeg filantropen die zich bewust buiten de publiciteit houden, en dat vind ik bewonderenswaardig. Dit soort publicaties voelt soms meer als een manier om hen op een voetstuk te plaatsen.
Mijn aandacht werd hierop gevestigd omdat ik regelmatig een uitnodiging van de TEFAF ontvang. Als je er een paar keer bent geweest, beland je blijkbaar in hun mailinglijst. Mijn ervaring met de TEFAF was eerlijk gezegd wat eigenaardig. Er leken meer “kunstwerken” rond te lopen dan er tentoongesteld werden. Met grote verbazing hebben we op een bankje gezeten en gekeken naar de indrukwekkende hoeveelheid botox en andere esthetische ‘verbeteringen’ die men als persoonlijke kunstwerken leek te dragen.
Maar dat was natuurlijk niet alles. Na wat gesprekken met galeriehouders werd al snel duidelijk dat zo’n beurs voor hen meer een formaliteit is. Veel aankopen worden al lang van tevoren bepaald en op de beurs alleen afgerond, zodat galeriehouders kunnen pronken met hoeveel omzet ze daar hebben gedraaid. Een grote, opgeblazen luchtbel, die je makkelijk doorprikt als je even met een insider praat.
Wat me wél echt verraste, waren de bloemenarrangementen. Ten Kate uit Deventer deed dat fantastisch. De rest van de beurs vond ik persoonlijk wat teleurstellend, maar dat kan aan mijn smaak liggen – ik ben tenslotte geen verzamelaar. Want laten we eerlijk zijn: je koopt daar niet om de kunstenaar te steunen, maar om jezelf nog rijker te maken.
