Roto-9

In Roto-9 wordt de werkelijkheid van bovenaf waargenomen — een stille choreografie van machines, schaduwen en licht. De scène lijkt bevroren in een moment waarin menselijke aanwezigheid slechts voelbaar is in de sporen die zij achterlaat. Het harde contrast tussen donker en licht roept een gevoel van afstand op, maar ook van ontregeling: alsof de aarde zelf een geheugen heeft dat zich in lijnen, texturen en resten aftekent.

De compositie doet denken aan een schilderij — opgebouwd in lagen van zwart, grijs en het zachte wit van reflecterend asfalt. In die gelaagdheid ontstaat ruimte voor interpretatie: is dit een plek van arbeid of verlatenheid, een nieuw begin of het einde van iets?

Zoals in veel van Urbachs werk verschuift de waarnemer van het documentaire naar het contemplatieve. Het beeld balanceert tussen registratie en herinnering — een echo van licht in de duisternis van het industriële landschap.