De kunstvorm Buil-Ding verwijst sterk naar iconische fotografen zoals het Duitse echtpaar Bernd en Hilla Becher, bekend om hun zwart-witfotografie van watertorens en industriële installaties. Hun systematische en grafische benadering van architectuurfotografie vormt een belangrijke inspiratiebron voor deze stijl.
Bernd Becher maakte al vóór zijn samenwerking met Hilla in 1957 zijn eerste opnamen met een kleinbeeldcamera van de ijzerertsmijn Eisenhardter Tiefbau. Vanaf 1959 reisden Bernd en Hilla Becher samen door Europa en de Verenigde Staten om industriële nutsgebouwen vast te leggen met een technische camera. Hun benadering was afstandelijk en zakelijk, gericht op het creëren van reeksen van soortgelijke gebouwen, steeds vanuit hetzelfde gezichtspunt gefotografeerd. De beelden kenmerken zich door technische perfectie en haarscherpe details, zonder enige emotie of persoonlijke betrokkenheid, wat een bijna seriële monotonie oproept. Dit systematische en grootschalige documenteren van industriële architectuur was destijds baanbrekend en vormt een belangrijk onderdeel van hun oeuvre.
Bekende volgelingen van de Becher-school waren fotografen zoals Andreas Gursky, Thomas Ruff, Thomas Struth en Candida Höfer. Zij pasten de afstandelijke, typologische “Becher-methode” toe in hun eigen werk, maar richtten zich op andere onderwerpen, zoals landschappen, (familie)portretten, mensen in musea of reeksen van verlaten ruimtes in openbare gebouwen. Dankzij deze voormalige studenten werd de “Becher-Schule” al snel een begrip in de kunstwereld.
Binnen de stijl van Buil-Ding spreekt vooral de afstandelijke benadering mij aan: het vermijden van emotie, dramatische effecten of persoonlijke interpretaties in mijn werk. Mijn beelden zijn strak en vaak objectief